Cathy Glass - "Najsmutniejsze dziecko".

Cathy Glass - "Najsmutniejsze dziecko".

Seria: Pisane przez życie.

Stron: 397

Wersja: Pocket

Wydawnictwo: Hachette

Donna jest tylko małą dziewczynką z wielkim bagażem emocjonalnym. Cathy dostaje telefon w środku dnia, bez zapowiedzi, że musi ona zostać natychmiast zabrana od swoich braci z innego domy tymczasowego i czy Cathy może ją wziąć. Zgodziła się bez wahania. Gdy Donna zjawia się w progu drzwi, od samego początku widać, że nie będzie to łatwe - dziewczynka w ogóle nie podnosi głowy, odsuwa się, gdy chce się jej dotknąć i nie odzywa się ani słowem. Ale to nie przeszkadza Cathy w planach i ciągle przemawia do niej łagodnym głosem.

Dzieci Cathy, Adrian i Paula, pierwsze odczuwają bagaż Donny, gdy ta zachowuje się jak dorosła, krzyczy na nie, gdy robią coś, co normalny rodzin by zignorował (na przykład odezwą się niepytane) i patrzy na nich tym twardym karcącym głosem... Otóż dziesięcioletnia zaledwie Donna była w domu wykorzystywana do sprzątania, znęcano się nad nią zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Była tą, której się nie kochało, tą, nad którą się wyżywało. I pomimo faktu, że nie była jedynym dzieckiem - to jej prosto w twarz matka mówiła, że jest kurwą, suką i że w ogóle jej nie kocha i nienawidzi. Czy po takich ciosach można się jeszcze dziwić, że Donna jest jaka jest?

Ale Cathy wie swoje. Wie, jak wiele można zdziałać, gdy okazuje się dziecku odrobinę miłości, zaufania i gdy ono wie, że może się czuć kochane, bezpieczne i... może się po prostu czuć dzieckiem.